Als je weet dat je er niet meer omheen kunt

Er komt een moment dat je voelt: zo kan het niet langer. Misschien is dat moment nu.
Niet omdat je het nog niet hebt geprobeerd. Je hebt al veel gezien, veel gedragen, veel doorgrond.
Je kent je systeem. Je kunt praten over hechting, trauma, conditionering.

Maar toch blijf je draaien in iets wat je al lang doorziet.
Een relatie die je leeg laat lopen, maar waarin je blijft.
Werk dat veiligheid biedt, maar je langzaam afvlakt.
Loyaliteiten die blijven trekken, zelfs als je weet dat ze allang niet meer kloppen.
Je lijf weet het, je huid, je adem. Er staat iets op knappen. Niet als drama maar als waarheid.
En diep vanbinnen weet je: het is tijd om dit aan te kijken.
Je hoeft niks meer te leren. Geen nieuwe methode, geen systeem. Wat je nodig hebt is ruimte.

Echte ruimte.

Waar niks bewezen hoeft te worden. En waar niks meer verborgen kan blijven.
Soms sta je aan de rand van een keuze. Soms juist midden in de verwarring.
Of je nu voelt dat iets uit elkaar valt, of juist niet weet waarom je niet voluit kunt ontvangen wat wél goed lijkt.

Ik trek je nergens naartoe, ik houd het veld waarin je jezelf mag zien, zónder verhaal.
Soms betekent dat afscheid. Soms juist overgave. Soms het besef dat je partner wél klopt,
maar jij nog niet helemaal aanwezig bent. In alles: geen oordeel.

Alleen bedding. Alleen waarheid.

En dan is er nog die diepere laag.
Die plek waar je eigenlijk allang weet wat waar is, maar het nog nét niet toelaat.
Omdat je weet: als je het echt toelaat, is er geen weg terug.
Omdat je voelt: als ik dit werkelijk erken, dan kantelt alles.

Dat is het omslagpunt, de draaiing in het hart van de Möbius.
Waarbinnen alles verandert, zonder dat er iets aan de buitenkant hoeft te bewegen.
Tot het wél beweegt, vanzelf, vanuit waarheid.

In een sessie met mij is er geen belofte, geen stappenplan, geen fix.
Er is alleen wat klopt, wat jij durft toe te laten en wat zich aandient.
Wellicht datgene wat je al maanden, misschien jaren, nét niet hebt aangekeken.

Ik zit daar met je. Niet erboven, niet ervoor, maar erin.
Omdat ik weet hoe het voelt.
Ik heb zelf jarenlang rondgedraaid in systemen die me verdoofden en klein hielden.
En ik pas écht begon te leven toen ik stopte met proberen, niet perfect, niet altijd mooi, maar wel echt.

Je hoeft niks te repareren. Maar je moet wél kiezen. Voor eerlijkheid, voor beweging, voor jezelf.