Het model is ontstaan vanuit een diep respect voor de fractale aard van het bestaan én de oude Hermetische principes, zeven universele wetmatigheden die niet bedacht zijn, maar waargenomen.
Ze tonen zich overal: in ritme, in polariteit, in oorzaak en gevolg, het mannelijke en het vrouwelijke.
En misschien wel het duidelijkst in hun schaalbaarheid.

Van het oneindig kleine tot het oneindig grote beweegt het leven in patronen.
In spiralen, herhalingen, reflecties die zich tot elkaar verhouden.
Van bliksemschichten tot zenuwstelsels. Van het gedrag van een individu tot de beweging van een samenleving.
Wat zich herhaalt in jou, herhaalt zich vaak ook buiten jou.
Wat je doorziet in jezelf, werkt door, als rimpel,
als golf, als richtingaanwijzer voor het grotere veld.

Dit model is daar een antwoord op. Niet als vaste structuur, maar als uitnodiging tot waarnemen. Het werkt met zeven lagen, zeven ingangen tot bewustzijn. Soms begint het bij een lichamelijk signaal, soms bij een gedachte.
Soms word je geraakt in een relatie, of in je omgeving. Elke laag is als het ware een poort,
maar geen van de lagen staat boven of onder de ander.
Het gaat niet over 'verlichting' je hoeft alleen stil te durven staan bij wat zich aandient.

Je hoeft niet direct iets te 'snappen'. Maar je moet bereid zijn te luisteren.
Met je lijf, je geschiedenis, je weerstand, je verlangen.

De kracht zit in het besef dat alles met elkaar verbonden is. Dat bewustzijn zich niet los ontwikkelt van het leven,
dat het zichzelf hierin spiegelt en verhoudt, en dat 'jij' juist daarin zichtbaar wordt:
in je keuzes, in je woorden, in je patronen.

Wat je in jezelf verandert, werkt door.

Omdat jouw bewustzijnsverschuiving nooit op zichzelf staat.
Ze raakt hoe je kijkt, hoe je beweegt, hoe je je relaties vormgeeft en wie of wat je kiest in je leven toe te laten.
Vriendschappen. Werk. Liefde. Ritme. Informatie. Ruimte. Voeding. Alles resoneert mee.
En wat daarin verschuift, werkt door in het grotere veld.

 

Schaalbare Contextualisatie nodigt je uit om je eigen innerlijke beweging te erkennen als veldbeweging.
Om te ontdekken hoe persoonlijk werk ook systeemwerk is.
Hoe het innerlijke fractaal resoneert in het collectieve.
Hoe jouw helderheid, je integriteit, je waarnemingsvermogen, niet alleen voor jou zijn,
maar ook voor het geheel dat jij mede draagt.

Niet als een heilige missie.

Maar als natuurlijk gevolg van werkelijk aanwezig zijn.

1 – Essentie / Oorsprong

Het principe van Mentalisme – Alles is Geest

Er is een moment vóór de beweging. Een stilte vóór het woord.
Nog voor je iets denkt, voelt of doet… is er iets dat kijkt. Iets dat aanwezig is, zonder oordeel.
Dat is waar deze laag begint: bij de essentie van waarnemen. De bron achter je handelen, je plannen, je emoties — achter alles wat zichtbaar wordt in jouw leven.

Mentalisme zegt: alles is Geest. Alles ontstaat in bewustzijn.
Niet als een theorie, maar als een uitnodiging.
Om je af te vragen: Wie of wat ben ik vóór de gedachte? Voor het gedrag, vóór de neiging om iets te willen oplossen?

We zijn gewend om pas te gaan voelen als er iets misgaat. Om pas te reflecteren als we vastlopen.
Maar deze laag vraagt iets radicaals: dat je stopt met rennen voordat je überhaupt begonnen bent.
Dat je kijkt naar je oorsprong — niet als concept, maar als direct ervaarbare aanwezigheid.

Alles begint in overtuiging

Veel van wat je doet, komt voort uit aannames die je nooit bewust gekozen hebt.
“Als ik hard werk, ben ik waardevol.”
“Als ik niks voel, ben ik sterk.”
“Als ik controle houd, ben ik veilig.”
We leven ons leven vaak in dienst van een overtuiging waarvan we het bestaan niet eens doorhadden.

En zolang die overtuiging onder de oppervlakte blijft, kun je veranderen wat je wilt — je blijft dezelfde bodem water geven.
Daarom begint alles hier. Niet bij gedrag, maar bij bewustwording van de bril waarmee je kijkt.
En het mooie is: zodra je dat doorhebt, ontstaat ruimte. Niet omdat je meteen alles hoeft te veranderen, maar omdat je kunt kiezen.

Het denken observeren, niet volgen

Stel jezelf voor als een rivier, waarin gedachten voorbijdrijven.
Sommige zijn helder, anderen troebel. Sommige neem je klakkeloos over, andere stuiteren even op en verdwijnen.
Maar jij bent niet die gedachten. Je bent het water.
Of misschien zelfs de bedding waarlangs het stroomt.

Wie of wat in jou ervaart dat je aan het denken bent?
Wie of wat kan stoppen, ademen, en zich ineens afvragen: Wat geloof ik eigenlijk over mezelf?
Dat is de kracht van deze laag. Niet dat je moet stoppen met denken — maar dat je mag herinneren dat jij kunt waarnemen.

En als je kunt waarnemen, kun je ook bewust scheppen.

Waar dit zich laat zien in het dagelijks leven

Je merkt het bijvoorbeeld als je automatisch in de actiestand schiet zodra je je ongemakkelijk voelt.
Of als je altijd ‘ja’ zegt om de vrede te bewaren, terwijl je diep vanbinnen weet dat je ruimte nodig hebt.
Of als je de hele dag productief bent geweest, maar toch naar bed gaat met het gevoel dat je niet genoeg hebt gedaan.

Dat zijn geen losse gedragingen. Dat zijn sporen van een dieper liggend geloof — over je waarde, je bestaansrecht, je plek in het geheel.
En de vraag is niet of dat geloof ‘waar’ is. De vraag is: wil ik dit blijven geloven?

Kernvraag:

Wat geloof ik dat waar is?

Deze vraag lijkt simpel. Maar als je ‘m echt laat binnenkomen, voel je dat hij iets in beweging zet.
Want het nodigt je uit om naar binnen te keren, zonder oordeel. Om te luisteren, zonder te fixen.
Om jezelf te ontmoeten vóór alle rollen, overtuigingen en verhalen.

Vervolgvragen om jezelf open te trekken:

– Waarin vertrouw ik vanzelf, en waar probeer ik controle te houden?
– Welke overtuiging draagt mijn leven, ook al heb ik die nooit bewust gekozen?
– Als ik even stil ben… wie of wat in mij is dan aanwezig?

Wat in mij denkt dit? Wat in mij kijkt? Wat kiest?

Wanneer je deze laag durft te betreden, verandert er nog niks aan de buitenkant.
Maar alles begint te bewegen vanbinnen.
Niet omdat je het forceert — maar omdat je weer thuis bent bij jezelf.

2 – Symbolisch / Betekenisgeving

Het principe van Correspondentie – Zo binnen, zo buiten

Soms lijkt het alsof het leven met ons spreekt in herhalingen.
Steeds weer diezelfde situaties, dezelfde gevoelens, dezelfde types mensen.
Alsof het verhaal van buiten zich blijft afspelen — met andere spelers, in een andere setting — maar met een ondertoon die verdacht vertrouwd voelt.

Dat is het veld van symboliek. Niet het letterlijke, maar het beeldende. Niet het logische, maar het zinvolle.
Niet bedoeld om te analyseren, maar om te voelen wat het je wil laten inzien.
Want betekenis ontstaat niet door wat iets is, maar door wat het in jou raakt.

De Hermetische wet van Correspondentie zegt:

Zoals boven, zo beneden. Zoals binnen, zo buiten. Zoals het microkosmische, zo het macrokosmische.

Dit principe nodigt je uit om werkelijkheid te zien als spiegel.
Niet als reflectie van schuld of tekort, maar als echo van je innerlijke wereld.
Niet alles buiten jou komt van jou, maar veel ervan komt naar je toe —
omdat het ergens op een onzichtbaar veld met je resoneert.

De wereld als spiegelwand

Je omgeving is niet neutraal.
Je relaties, je werk, je lichaam, zelfs je dromen… ze zenden informatie uit.
Niet in woorden, maar in patronen. In beelden. In terugkerende motieven.

Als je bijvoorbeeld telkens mensen aantrekt die jou negeren of ondermijnen,
kan dat een uitnodiging zijn om te voelen waar jij jezelf nog niet volledig serieus neemt.
Als je steeds verdwaalt in keuzes, kan het zijn dat je de innerlijke stem al te lang overruled.

De wereld toont je geen feiten.
Ze toont je velden van betekenis die wachten op herkenning.

En dat vraagt een andere manier van kijken. Geen lineaire logica, maar symbolisch bewustzijn.
Alsof je leert lezen in een taal die je ooit kende — maar bent vergeten.

Symbolisch bewustzijn vraagt vertraging

Deze laag vraagt niet om snelle conclusies.
Ze nodigt je uit tot vertragen. Tot luisteren naar de onderstroom. Tot het herkennen van herhaling niet als 'probleem', maar als patroon dat aandacht zoekt.

Je merkt bijvoorbeeld dat je steeds op dezelfde plek vastloopt in relaties.
Dat je telkens energie verliest in dezelfde soort werkomgevingen.
Dat je lijf altijd op eenzelfde manier reageert als je in een bepaalde sociale setting komt.

Toeval? Misschien.
Maar wat als het iets anders is?
Wat als het leven aan je trekt — op een dieper niveau — en zegt: Zie mij. Begrijp mij. Herken jezelf hierin.

Want symboliek vraagt om jouw betrokkenheid.
Het vraagt dat je durft te voelen: wat betekent dit voor mij, nú, op deze plek in mijn leven?

Waar dit zich laat zien in het dagelijks leven

Je kijkt naar een film en voelt je onverwacht geraakt door een personage.
Je hoort een zinnetje van een kind of een vreemde op straat — en het echoot dagenlang in je hoofd.
Je hebt een droom waarin je verdwaalt in een stad, terwijl je overdag worstelt met richting in je werk.

Dit zijn geen ‘kleine dingen’.
Dit zijn kruispunten.
Toegangspoorten.
Ze lijken subtiel, maar ze reiken naar iets dat gezien wil worden.

Kernvraag:

Wat probeert dit patroon mij te vertellen?

Niet: wat is er mis met mij?
Niet: hoe los ik dit op?
Maar: wat spiegelt dit mij over waar ik sta, wat ik geloof, of wat ik nog niet helemaal durf toe te laten?

Vervolgvragen om jezelf open te trekken:

– Wat herhaalt zich in mijn leven, telkens net anders, maar met dezelfde energetische lading?
– Als ik deze gebeurtenis als metafoor zou lezen… wat zou ze me proberen te zeggen?
– Wat zie ik steeds in anderen, wat ik zelf nog niet durf te belichamen?

Wat als mijn leven al de hele tijd met me communiceert — en ik alleen nog hoef te leren luisteren in symboliek, niet in logica?

3 – Structureel / Omgeving & Routines

Het principe van Vibratie – Alles beweegt, alles trilt

Je staat op, loopt naar de keuken, pakt je telefoon. Je scrollt, je ontbijt. Misschien met aandacht. Misschien op de automatische piloot.
De dag begint. Niet met een groots besluit, maar met een patroon. Een herhaling.
En dat is precies waar deze laag over gaat.

Wat je doet zonder erbij stil te staan, doet iets met jou.
Alles wat je regelmatig herhaalt — van gedachten tot gewoontes, van woorden tot keuzes — draagt een trilling. Een toon.
En al die kleine handelingen samen vormen jouw persoonlijke resonantieveld.

Volgens het Hermetische principe van Vibratie is niets ooit echt stil.
Alles is in beweging. Alles heeft een frequentie. En jij bent geen uitzondering.

Routines vormen je trilling

Je denkt misschien dat vibratie iets abstracts is.
Maar kijk eens naar je omgeving. Hoe ziet je slaapkamer eruit? Je werkplek? Je schermtijd?
Wat doe je zodra je wakker wordt? Wat eet je wanneer je moe bent? Hoe vaak adem je bewust?

Dat is vibratie.
Niet als dogma, maar als echo.
Je bent voortdurend afgestemd op iets — een gevoel, een ritme, een gewoonte.
En dat iets bepaalt voor een groot deel hoe jij je voelt, hoe je denkt, en hoe je met anderen omgaat.

Je hoeft geen spirituele discipline te hebben om dit te herkennen.
Je voelt het verschil tussen een rommelige en een opgeruimde ruimte.
Tussen opstaan in stilte, en wakker worden met drie meldingen.
Tussen jezelf voeden, of vullen.

Vibratie is wat je toelaat én wat je uitzendt

Deze laag vraagt:
Waar zeg ik 'ja' tegen, zonder dat ik het nog voel resoneren?
Welke mensen, informatie, objecten of gewoontes laat ik toe in mijn systeem — en hoe beïnvloeden ze mijn trillingsveld?

Niet om rigide te worden. Maar om bewust te worden.
Want alles wat je binnenlaat, begint te bewegen in jou.
En alles wat jij uitzendt, bouwt verder aan de toon die je neerzet in de wereld.

Je hoeft niet perfect te leven. Maar het helpt om te beseffen:
je bent geen passief object in je omgeving. Je bént een veld van invloed.

Waar dit zich laat zien in het dagelijks leven

Je zegt steeds ‘ik heb geen tijd’, maar je eerste uur gaat naar doelloos scrollen.
Je voelt je leeg na het eten, maar blijft grijpen naar hetzelfde patroon.
Je probeert helder te denken, maar zit in een ruimte vol ruis, rommel of afleiding.

Of juist: je voelt rustiger worden van een ritueel dat je bijna vergeten was — even staren uit het raam, koud water over je gezicht, het aansteken van een kaars.

Vibratie is voelbaar. Altijd.
En vaak begint het klein. In iets simpels dat je herhaalt, en dus voedt.

Kernvraag:

Welke structuren versterken of verzwakken mijn levendigheid?

Niet: waar zit mijn probleem?
Maar: waar zit mijn toon?
En wil ik die blijven spelen?

Vervolgvragen om jezelf open te trekken:

– Welke kleine handelingen herhaal ik dagelijks, en hoe voel ik me daarna?
– Wat in mijn omgeving voelt ‘van mij’, en wat eigenlijk niet meer?
– Als ik mezelf één ritueel mocht geven vandaag, wat zou me dan in lijn brengen?

Wat ik herhaal, wordt mijn ritme. Wat ik toelaat, wordt mijn trilling. En wat ik versimpel, wordt ineens weer voelbaar.

4 – Relationeel / Spiegeling & Interactie

Het principe van Polarisatie – Alles kent zijn tegenpool

Je stapt een ruimte binnen en voelt iets veranderen.
Je houdt je in, of juist niet.
Je zegt iets, en de ander trekt zich terug. Of reageert fel.
Zonder dat je het doorhebt, activeer je iets in de ander — en de ander in jou.
Wat zich dan afspeelt, is geen toeval. Het is een dynamiek. Een veld dat tot leven komt.

Welkom in de laag van polarisatie.
Hier draait het niet om wie gelijk heeft, maar om wat zichtbaar wordt tussen twee polen.
De Hermetische wet van Polarisatie stelt dat alles twee kanten heeft, dat elk verschijnsel zijn tegenpool kent.
Licht en donker, warm en koud, daadkracht en ontvankelijkheid — niets bestaat zonder zijn spiegel.

En jij?
Jij beweegt daartussen. Je wordt geraakt, gespiegeld, uitgedaagd.
Niet om je te testen. Maar om je iets te laten herkennen.

Wat je afwijst, trekt je aandacht. Wat je bewondert, mis je misschien in jezelf.

Polarisatie is niet fout. Het is informatie.
Een uitnodiging om te zien welke delen van jezelf nog uitgesloten zijn.
Je ergert je misschien aan iemand die veel ruimte inneemt — en beseft dan dat jij jezelf klein houdt.
Je bewondert iemand die zijn hart volgt — en voelt tegelijk dat je jezelf inhoudt uit angst voor afwijzing.

Wat je in een ander ziet, zegt niet alleen iets over die ander.
Het zegt iets over jouw binnenwereld. Over delen in jou die vragen om terugkeer, erkenning, integratie.

De ander als dynamische spiegel

Je hoeft de ander niet te begrijpen. Maar je kunt wel voelen wat er in jou gebeurt in contact.
Elke trigger, elke aantrekkingskracht, elke energieverschuiving is een aanwijzing.
Soms subtiel. Soms pijnlijk duidelijk.

Wat gebeurt er in jou als iemand iets vindt van jouw kwetsbaarheid?
Wat voel je als iemand jou bekritiseert — of juist overmatig bewondert?
Waar verwar je aanpassing met empathie? Waar verwar je hardheid met kracht?

Deze laag vraagt radicale nieuwsgierigheid.
Niet: wie is hier schuldig?
Maar: wat in mij wordt geraakt — en waarom?

Waar dit zich laat zien in het dagelijks leven

Je merkt dat je in bepaalde gesprekken steeds over je woorden struikelt.
Je past je aan bij die ene vriend(in), zonder dat je weet waarom.
Je trekt telkens mensen aan die veel nemen, terwijl je zucht naar gelijkwaardigheid.
Of je botst steeds met dominante figuren, terwijl je zelf moeite hebt om je grenzen helder neer te zetten.

Relaties zijn geen toeval. Ze zijn oefenvelden.
Ze laten je zien waar je nog ‘buiten jezelf’ leeft, en waar je je kracht nog niet volledig durft te belichamen.

Kernvraag:

Waar bots ik, en wat zegt dat over mij?

Niet: wat moet de ander veranderen?
Maar: wat probeert deze interactie in mij wakker te maken?

Vervolgvragen om jezelf open te trekken:

– Wat veroordeel ik bij een ander, wat ik stiekem in mezelf herken of verlang?
– Welke rol speel ik vaak in groepen — en is die echt of aangeleerd?
– In welk contact voel ik me kleiner, groter, of helemaal mezelf?

Wat me raakt in de ander, is wat nog in mij gehoord wil worden. Wat me frustreert, is wat nog geen midden heeft gevonden.

5 – Fysiek / Lichaam

Het principe van Ritme – Alles kent opbouw en terugtrekking

Je lichaam leeft in ritme.
Niet in schema’s, maar in golven.
Golven van energie, van spanning en ontspanning, van honger en verzadiging, van doen en laten.
En of je dat nu doorhebt of niet — je lijf danst altijd mee met die ritmes. De vraag is alleen: ben jij nog afgestemd?

Volgens de Hermetische wet van Ritme volgt alles een natuurlijke beweging.
Inademing – uitademing.
Dag – nacht.
Hartslag – rust.
Het leven zelf is een voortdurende golfbeweging.
En jouw lichaam… is de meest eerlijke vertaler daarvan.

Het lichaam liegt niet

Waar je hoofd nog duizend verhalen kan ophangen,
is je lijf radicaal eerlijk.
Het spant zich op als iets niet klopt.
Het zakt in als iets je raakt.
Het versnelt als je ja zegt terwijl je eigenlijk nee bedoelt.
Je hoeft het alleen maar te durven voelen.

Toch zijn we er meesters in geworden om die signalen te negeren.
We pushen door vermoeidheid.
We maskeren onrust met koffie, suiker, of scrollen.
We trekken onszelf uit balans,
omdat we niet geleerd hebben hoe het voelt om in ons eigen ritme te leven.

Deze laag is geen pleidooi voor perfecte gezondheid.
Het is een uitnodiging tot intimiteit met je lijf.
En voor veel vrouwen is dit ritme niet alleen voelbaar in de dag of de seizoenen,
maar ook in de menstruatiecyclus:
de innerlijke herfst, winter, lente en zomer die maandelijks doorleefd worden.
Geen ‘hormonaal gedoe’, maar een oud en krachtig ritme dat gehoord wil worden.
Juist in een wereld die lineair denkt.

Ritme herkennen is jezelf her-inneren

Wanneer eet je? Hoe beweeg je? Slaap je? Adem je diep of oppervlakkig?
Wat gebeurt er met je lichaam als je haast hebt, of als je je inhoudt?
Welke cyclus leef jij uit — en is die van jou?

Veel mensen leven structureel buiten hun natuurlijke ritme.
Omdat ze ‘moeten’.
Omdat ze gejaagd worden door verwachtingen.
Of omdat ze simpelweg vergeten zijn hoe rust eigenlijk voelt.

Maar het lichaam weet het nog wel.
Altijd.

Waar dit zich laat zien in het dagelijks leven

Je voelt een subtiele hoofdpijn opkomen — maar je gaat toch nog even door.
Je zegt ‘ja’ op een uitnodiging, maar je adem stokt.
Je voelt je na een maaltijd zwaarder dan fysiek logisch is — omdat je iets ‘weg’ at wat eigenlijk gevoeld wilde worden.
Of juist: je herontdekt dat een koude douche, een wandeling, een glas water je hele veld kan verschuiven.

Het is niet de grootsheid van de actie die telt — maar de afstemming.
Niet wat je doet, maar hoe je het doet.

Kernvraag:

Wat zegt mijn lichaam vandaag?

Niet: is het goed of slecht?
Maar: wat wijst het aan?
En durf ik daarin te vertragen, te voelen, te volgen?

Vervolgvragen om jezelf open te trekken:

– Waar voel ik spanning die ik structureel negeer?
– Op welk moment van de dag — of maand — raak ik mijn natuurlijke ritme kwijt?
– Wat doet me letterlijk ademen, zuchten, ontspannen — en geef ik dat genoeg ruimte?

Je lichaam is niet in de weg — het ís de weg. Niet om onder controle te krijgen, maar om mee samen te werken.

6 –Denken / Gedachtevorming

Het principe van Oorzaak en Gevolg – Elke uitkomst heeft een oorsprong

Je hoofd is snel.
Het maakt verbindingen, voorspellingen, inschattingen.
Soms helder. Soms op de automatische piloot.
Je denken vormt de laag waar je gedrag, gevoel en overtuiging samenkomen — in taal, in herhaling, in logica.
Maar hoe vaak stel je jezelf eigenlijk de vraag: waaróm denk ik wat ik denk?

Volgens de Hermetische wet van Oorzaak en Gevolg bestaat er geen losstaand gevolg.
Alles komt ergens vandaan.
Elke gedachte, elke overtuiging, elk patroon dat zich afspeelt — heeft een oorsprong.
En zolang je die oorsprong niet kent, blijf je handelen vanuit herhaling in plaats van keuze.

Je denken is niet ‘jij’.
Het is een instrument. Een bril. Een filter.
Maar wie kijkt erdoorheen?

Gedachten bouwen werelden

Je denkt dat je denkt. Maar meestal herdenk je.
Oude zinnen, bekende aannames, stemmen van vroeger.
“Doe maar normaal.”
“Ik moet het eerst goed doen, dan mag ik ontspannen.”
“Als ik het niet zeker weet, moet ik nog even wachten.”

Dit soort gedachten klinken logisch, maar ze zijn vaak gebaseerd op ervaringen uit het verleden.
En zolang je ze niet doorziet, blijven ze jouw werkelijkheid sturen.

Want wat je denkt, geloof je.
Wat je gelooft, voel je.
Wat je voelt, bepaalt je gedrag.
En dat gedrag bevestigt weer wat je al dacht.

Zo wordt denken een lus — tenzij je erin durft te ademen.

Doorzien is niet analyseren, maar herkennen

Je hoeft geen denker te zijn om gevangen te raken in mentale patronen.

Het hoofd dat je wil ontstijgen, wordt vaak onbewust je enige kompas.

Deze laag vraagt iets anders: stap niet dieper het denken in, maar kijk er vanaf een afstand naar.

Welke overtuigingen zijn jou niet van nature eigen, maar meegegeven?
Welke conclusies over het leven zijn ooit logisch geweest, maar nu eigenlijk achterhaald?
Wat geloof je over jezelf… puur omdat je het al zo lang denkt?

Doorzien betekent niet: alles afbreken.
Het betekent: keuzevrijheid herwinnen.
Zodat je niet langer denkt wat je denkt — omdat je het ooit dacht.

Waar dit zich laat zien in het dagelijks leven

Je stelt een project uit omdat “het nu toch geen zin heeft.”
Je hoort kritiek als iemand alleen maar feedback geeft.
Je voelt je dom, terwijl je gewoon iets aan het leren bent.
Je blijft in je hoofd een gesprek herhalen dat nooit heeft plaatsgevonden.

Of je merkt dat je hele lichaam verkrampt — niet door wat er gebeurt, maar door wat je erover denkt.

Je denken is een machtig scheppend veld.
Niet omdat het ‘waar’ is, maar omdat jij het gelooft.

Kernvraag:

Welke gedachte ligt ten grondslag aan mijn keuzes?

Niet: is dit positief of negatief?
Maar: dient dit mij nog?
Is dit werkelijk míjn gedachte — of een echo uit het verleden?

Vervolgvragen om jezelf open te trekken:

– Welke overtuiging herhaal ik dagelijks, zonder dat ik ‘m nog voel kloppen?
– Als ik vandaag blanco zou beginnen — welke gedachte zou ik dan niet meer kiezen?
– Wat is de oudste zin die ik mezelf nog steeds vertel?

Wat ik blijf denken, blijft bestaan. Wat ik durf te doorzien, mag oplossen zonder strijd.