Mijn pad, geen rechte lijn, eerder een spiraal

Ik heb zeventien jaar geblowd. Acht daarvan leefde ik in een diepe depressie. Opleidingen begonnen en weer gestopt. Steeds op zoek naar richting, maar nergens echt aangekomen. Boos op de wereld, boos op het systeem, boos op mezelf. Slachtofferschap als houvast. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik niet beter wist. Opgegroeid in een omgeving waar drugs normaal waren, leerde ik al jong om te verdoven wat eigenlijk aandacht vroeg. Maar ik was er altijd bij. Hoe jong ook. En ergens wist ik: dit is niet het hele verhaal.

Februari 2020 stopte ik met blowen. En met roken. In dat proces leerde ik iets wat me voorgoed veranderde: dat neuroplasticiteit werkt. Dat gewoontes herschreven kunnen worden. Dat onze 'identiteit' niet per definitie vastligt. Ik ontdekte hoe diep patronen bepalen wie we denken te zijn en dat je, als je echt wil, iets anders kunt gaan belichamen. Niet van de ene op de andere dag. Maar met aandacht, ritme, herhaling.

Ik ben gaan trainen. Eerst uit noodzaak, toen uit nieuwsgierigheid, uiteindelijk uit liefde. Ik kwam twintig kilo aan, grotendeels in spiermassa. (ik woog 53kg) Mijn lichaam werd sterker en daarmee ook mijn geest. Ik heb geleerd gezondere keuzes te maken, in voeding, in media, in informatie maar ook wie of wat ik wel of niet dichtbij laat komen. Mijn grenzen zijn helder geworden en ik ben gaan herkennen wat werkelijk van mij is, en wat niet.

Mijn pad is in retrospectief nooit een rechte lijn geweest. Je zou bijna kunnen zeggen dat het zich in spiralen beweegt. Soms herhaalt iets zich, net anders, net iets dieper. Of,. omdat ik het schijnbaar toch nog een keer aan moet kijken haha. Maar toen ik begon te luisteren naar wat zich écht onder mijn gedrag bewoog, begon het veld te verschuiven. Ik zag hoe mijn patronen zich niet alleen herhaalden, maar zichzelf vormgaven op meerdere lagen tegelijk. Hoe ik op sommige gebieden bijvoorbeeld wel degelijke in een ideologische-echokamer zat,. Of waar ik juist het gedrag van mijn ouders spiegelde,. Of waar ik simpelweg de kinderlijke (maar diep wezenlijke) bevestiging zocht voor wie ik werkelijk ben. Wat ik voelde in mijn lijf, leefde ook in mijn denken. Wat ik herkende in een ander, was vaak een spiegel van iets ouds in mij. Zo begon ik me te herinneren.

Fractals, alles herhaalt zich, niets is hetzelfde

In alles zie ik fractals. Niet alleen als visuele vormen, maar als structuren van ervaring. Gedrag is vaak een echo, geen incident. Patronen herhalen zich niet om je klein te houden, maar om je wakker te maken. In je lichaam, in je relaties, in je reacties leeft een geometrie die zich op alle schalen ontvouwt. Fractaal bewustzijn betekent voor mij: ik kijk niet naar het 'incident', maar naar de trilling eronder. Want wat je steeds tegenkomt, is zelden toeval. Het is een ingang.  Wie het kleine durft te voelen, verandert het grote.

Carl Jung was hierin een belangrijke inspiratiebron. Zijn werk rondom de collectieve en persoonlijke schaduw heeft me geholpen te zien hoe veel van wat we 'onszelf' noemen, gevormd wordt in het onbewuste, individueel én collectief. In fractale zin: wat zich klein toont in een persoonlijke trigger, weerspiegelt vaak een veel groter patroon dat door generaties heen beweegt. En vice versa natuurlijk,. Vaak nemen we patronen en overtuigingen over uit de grotere systemen,. Of het nu familie, ideologische of religieuze systemen zijn. Het herkennen van die patronen en overtuigingen, in onszelf, onze gezinssituatie, familie en de cultuur om ons heen, is naar mijn mening een levenslang proces van terugkeren, doorvoelen en herscheppen.

De Hermetische principes, mijn kompas in beweging

De zeven Hermetische principes vormen de ruggengraat van mijn werk. Niet als dogma, maar als levend veld:

• Mentalisme – Alles is bewustzijn. Elk patroon begint met een overtuiging.

• Correspondentie – Zo binnen, zo buiten. De wereld spiegelt je innerlijke trilling.

• Vibratie – Alles beweegt. Wat je herhaalt, wordt je toon.

• Polarisatie – Alles heeft zijn tegenpool. In de ander ontmoet je jezelf.

• Ritme – Alles kent cycli. Je lichaam wijst de weg.

• Oorzaak & Gevolg – Niets gebeurt zonder bron. Gedachten vormen realiteit.

• Geslacht – Creatie ontstaat in de dans tussen bedding en richting.

Ik ontwikkelde het SC-model vanuit deze zeven sleutels. Niet als methode, maar als uitnodiging tot resonantie.

Waarom ik doe wat ik doe

Ik geloof niet in fixen. Ik geloof in herinneren. Mijn werk gaat niet over goed worden, maar over echt worden. Ik begeleid geen trajecten — ik open velden. Wat ik aanbied is geen systeem, maar een trilling. Een ruimte waarin jij jezelf weer kunt horen, zonder maskers, zonder haast. Zodat je keuzes leert maken die je werkelijk dragen. Niet vanuit gewoonte. Maar vanuit wie je bent als je weer klopt.

Wat je voedt, groeit. Wat je hoort, verzacht. Wat je durft te voelen, wordt richting.