Mijn pad, geen rechte lijn, eerder een spiraal

Ik heb zeventien jaar geblowd. Acht daarvan leefde ik in een diepe depressie. Opleidingen begonnen en weer gestopt. Steeds op zoek naar richting, maar nergens echt aangekomen. Boos op de wereld, boos op het systeem, boos op mezelf. Slachtofferschap als houvast. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik niet beter wist. Opgegroeid in een omgeving waar drugs normaal waren, leerde ik al jong om te verdoven wat eigenlijk aandacht vroeg. Maar diep van binnen ben ik nooit echt vergeten wie ik ben,. Hoe jong ook. En ergens wist ik: dit is niet het hele verhaal.

Februari 2020 stopte ik met blowen en roken. In dat proces leerde ik iets wat me voorgoed veranderde: dat neuroplasticiteit werkt. Dat gewoontes herschreven kunnen worden. Dat onze 'identiteit' niet per definitie vastligt. Ik ontdekte hoe diep patronen bepalen wie we denken te zijn en dat je, als je echt wil, iets anders kunt gaan belichamen. Niet van de ene op de andere dag. Maar met aandacht, ritme, herhaling.

Ik ben gaan trainen. Eerst uit noodzaak, toen uit nieuwsgierigheid, uiteindelijk uit liefde. Ik kwam twintig kilo aan, grotendeels in spiermassa. (ik woog 53kg) Mijn lichaam werd sterker en daarmee ook mijn geest. Zodoende leerde ik gezondere keuzes te maken, in voeding, in media, in informatie, maar ook wie of wat ik wel of niet dichtbij laat komen of überhaupt toelaat in mijn leven. Mijn grenzen zijn helder geworden en ik ben gaan herkennen wat werkelijk van mij is en wat niet. Zonder daar per definitie een oordeel aan te verbinden. 

Mijn pad is in retrospectief nooit een rechte lijn geweest. Je zou bijna kunnen zeggen dat het zich in spiralen beweegt. Soms herhaalt iets zich, net anders, net iets dieper. Of,. omdat ik het schijnbaar toch nog een keer aan moet kijken haha. Maar toen ik begon te luisteren naar wat zich écht onder mijn gedrag bewoog, begon het veld te verschuiven. Ik zag hoe mijn patronen zich niet alleen herhaalden, maar zichzelf vormgaven op meerdere lagen tegelijk. Hoe ik op sommige gebieden bijvoorbeeld wel degelijk in een ideologische-echokamer zat,. Of waar ik juist het gedrag van mijn ouders spiegelde,. Of waar ik simpelweg de kinderlijke (maar diep wezenlijke) bevestiging zocht voor wie ik werkelijk ben. Wat ik voelde in mijn lijf, leefde ook in mijn denken. Wat ik herkende in een ander, of het nu iets was waaraan ik me ergerde of juist iets wat ik bewonderde, bleek veelal een spiegeling van wat zich afspeelde in mij.

En zo begon ik me te herinneren.

Niet alleen dat ik kan veranderen wie ik dénk dat ik ben,. maar dat daaronder iets ligt wat nooit écht veranderd is.
Een kern. Stil. Waar.
Niet gemaakt, niet aangeleerd, maar altijd al aanwezig.

Fractals, alles herhaalt zich, niets is helemaal hetzelfde

Al van jongs af aan ben ik gefascineerd door hoe dingen in elkaar zitten. Zelfs in de jaren waarin ik afdreef
van mijn kern, bleef die fascinatie voelbaar. Ik bleef bouwen, tekenen, piano spelen.
En hoewel ik verdwaald raakte in verslaving, bleef ik tegelijkertijd zoeken naar vorm, naar ritme, naar structuur, naar algehele samenhang.
Alsof mijn systeem altijd al op zoek was naar de patronen onder de ruis.
Zodoende ben ik in alles fractals gaan zien. Gelijkende, zelf-herhalende patronen. Niet alleen als visuele vormen,
maar ook als structuren van ervaring.

En van daaruit is de naam 'Schaalbare Contextualisatie' geboren,.

Omdat alles zich verhoudt tot iets anders,
of het nu een fysieke vorm is of een abstracte beweging.
Om betekenis te kunnen geven, moeten we onszelf en de wereld altijd plaatsen in relatie tot iets:
een ander, een systeem, een herinnering, een contrast.

Maar die verhouding is zelden eenduidig.
Een auto is niet alleen een vervoermiddel in het netwerk van infrastructuur,
maar net zo goed een statussymbool in een sociaal-culturele context.
Een handgebaar kan tegelijk liefdevol, dominant of ironisch zijn,
afhankelijk van wie het ziet, waar het plaatsvindt en wat eraan voorafging.

Zo ontstaat er een kruislings wevend raster van contexten,
waarin betekenissen elkaar beïnvloeden, versterken of juist ondermijnen.
En daarin rijst de vraag: Wat is waarachtig? Wat is projectie, conditionering, symboliek?
En wat is werkelijk van betekenis voor degene die het in beschouwing neemt?

Schaalbare Contextualisatie betekent dan ook niet dat je de context zoekt,
maar dat je leert kijken naar hoe iets zich toont in verhouding tot het geheel 
én hoe jijzelf daarin meebeweegt, als waarnemer, deelnemer en veld.

De ritmische onderlaag

Wat ik zie in fractals en patronen, de herhaling, de verdichting, het ritme,
wordt in de zeven Hermetische principes zichtbaar als de oerbeweging zelf.
Niet als religieus systeem of vaststaand model,
maar als een levende weergave van hoe bewustzijn zich vouwt, herhaalt en vorm aanneemt.

In mijn beleving vormen deze principes samen een ritmische onderlaag.
Ze beschrijven niet zozeer een absolute waarheid, maar eerder een niet te ontkennen beweging.
Een pulseren tussen uitersten.
Een adem tussen binnen en buiten, boven en beneden, geven en ontvangen.

Mentalisme is daarbij de oorsprong,
het punt waar bewustzijn zichzelf gewaarwordt.
Alle andere principes ontvouwen zich als polariteiten:
bewegingen tussen ogenschijnlijke tegenpolen
die, net als een Möbiusband, uiteindelijk terugvloeien in elkaar.
Wat boven lijkt, is binnenin.
Wat tegenstrijdig lijkt, is verbonden via de draaiing van het veld.

Je zou kunnen zeggen:
Mentalisme is de vouw van de Möbiusband.
En de andere zes principes zijn de zijden
die zich eindeloos in elkaar verweven, zonder begin of einde.
Precies zoals een fractal, herhalend, gelaagd, levend.

Waarom ik doe wat ik doe

Ik geloof niet zozeer in fixen. Ik geloof in herinneren. Mijn werk gaat niet over goed worden iets beter doen of nog meer leren, maar over echt worden. Ik begeleid geen trajecten en ik zie mijzelf ook niet als coach. Ik zie mezelf eerder als veldhouder die een ruimte creëert waarin we samen naar jouw kern toe kunnen bewegen. Wat ik aanbied is geen systeem of methode, maar  eerder een trilling. Een ruimte waarin jij jezelf weer kunt horen, zonder maskers, zonder haast. Zodat je weer keuzes leert maken die je werkelijk dragen. Niet vanuit gewoontes, aangeleerde overtuigingen of welke onderliggende verwachtingen dan ook. Maar vanuit wie je bent als je weer klopt. Ook als het ongemakkelijk wordt,. juist als het ongemakkelijk wordt,.

Wat je voedt, groeit.
Wat je durft te horen, verzacht.
Wat je durft te voelen, wordt richting.
Richting wordt trilling.
Trilling gaat altijd vooraf aan vorm.