Je kunt heel veel over jezelf nadenken, maar pas in contact met een ander merk je wat er echt in je leeft. Soms voel je je ineens onzeker, geïrriteerd, bewonderend, kleiner, groter, verantwoordelijk, zonder dat je snapt waarom. Het is niet dat de ander het probleem is. Maar relaties brengen iets in beweging dat je in je eentje waarschijnlijk niet was tegengekomen. Ze activeren stukken in jou die anders misschien stil blijven liggen.

Het Hermetisch principe van Polarisatie zegt: alles bestaat in polariteit. Licht en donker. Actief en passief. Aantrekking en afstoting. In relaties kom je die tegenstellingen vanzelf tegen, in de ander, maar ook in jezelf. Juist het verschil tussen jou en de ander laat zien waar jij staat. Wat je lastig vindt. Wat je mist. Waar je uit contact raakt. Waar je over je grens gaat of juist verdwijnt.

Misschien voel je irritatie bij iemand die zichzelf veel ruimte geeft, terwijl jij jezelf inhoudt. Misschien voel je bewondering voor iemand die precies zegt wat hij denkt en besef je dat jij je woorden afweegt om niemand voor het hoofd te stoten. Of iemand triggert je omdat hij altijd advies geeft en je merkt dat je jezelf nooit toestaat om gewoon eens te twijfelen. Je wordt niet geraakt door de ander zélf, maar door wat de ander in jou aanraakt.

Deze laag gaat niet over de ander analyseren, maar over jezelf serieus nemen in hoe je reageert. Niet om te veroordelen, maar om te leren herkennen wat er gebeurt. Want elke keer dat je geraakt wordt, krijg je iets te zien over jezelf. Waar je grenzen zitten. Waar je jezelf kleiner maakt. Of waar je juist bovenop iets gaat zitten om controle te houden.

Dat betekent niet dat je alles maar moet slikken. Het betekent wel dat je jezelf kunt afvragen: wat zegt deze interactie over mij? Soms gaat het over oude patronen, soms over een onvervuld verlangen, soms over een rol die je al te lang speelt. Niet omdat het fout is, maar omdat je iets bent gaan herhalen dat niet meer klopt.

Polarisatie hoeft niet opgelost te worden. Het vraagt alleen dat je leert blijven staan in het spanningsveld. Niet direct je gelijk halen. Niet alles maar slikken. Niet weglopen. Gewoon blijven. Voelen. En van daaruit kiezen. Want op het moment dat je niet automatisch reageert, maar even stilstaat bij wat er gebeurt, verandert er iets. In jou. In het contact. In hoe je jezelf meeneemt.

1. Wat raakt me in de ander en wat zegt dat over mijzelf?
(De hoofdvraag – voor wie de moed heeft om in de spiegel te kijken zonder oordeel.)

2. Wat wil ik veranderen aan de ander, dat ik misschien nog niet toesta in mezelf?
(Een vraag die projectie omzet in zelfonderzoek.)

3. Hoe gedraag ik me in contact: pas ik me aan, val ik aan, of trek ik me terug? En wat laat dat zien?
(Een eerlijke blik op je reflexen in verbinding.)